امروزه همه‌جا صحبت از توسعه، موفقیت، و بهره‌وری است. در خانواده و محیط کار و تحصیل، همه در پی آموزش و یافتن راهکارهایی جهت موفقیت در اهداف زندگی‌شان هستند. شرکت‌ها، سازمان‌ها، و جوامع همواره در تکاپوی آموزش بیشتر پرسنل و اعضای خود در حرفه تخصصی‌شان هستند تا بتوانند به توسعه و بهره‌وری بیشتر دست یابند. آموزش‌های تخصصی به اندازه‌ای حیاتی به نظر می‌رسند که در بیشتر موارد فراتر از یک واحد سازمانی بلکه حتی به صورت یک دانشگاه فضای سازمان را تحت پوشش و تأثیر قرار می‌دهند. اکثر این تلاش‌ها نسبت به دوره زمانی عصر حاضر کم‌توجه هستند. در عصر فراصنعتی، پاره‌ای از اندیشمندان علوم مدیریت بر این باورند که اگرچه آموزش‌های حرفه‌ای و تخصصی امری لازم است ولی برای

«این مقاله پس از مطالعه تطبیقی و تحلیلی و موشکافانه تاریخ ایران و جهان در سال ۱۳۷۳ نگارش یافت.» ایران کشوری چند هزار ساله است. این ویژگی از نظر فرهنگی هم فرصت است و هم تهدید. فرصت از این رو که دارای غنای گسترده و عمیقی است و تهدید از این بابت که در برابر تغییر، مقاومت بسیار زیادی وجود دارد. آنچه که در حال حاضر، یک تهدید جدی برای فرهنگ، اقتصاد، توسعه، و بنیاد این جامعه و کشور می‌باشد، پدیده پوپولیسم و لمپنیسم (پدیده پ.ل.) می‌باشد که واگیردار نیز هست! و از فردی به فرد دیگر سرایت می‌کند! منظور از پوپولیسم، سطحی‌نگری است و منظور از لمپنیسم، بی بند و باری است. بی بند و باری‌های فکری، اخلاقی، رفتاری،

ادبیات ایران‌زمین بوسیله حکما و مشایخ این مرز و بوم به یادگار مانده است. تمامی ادیبان ما از لقب حکیم یا شیخ، پیش از نام خود برخوردارند. همان‌طور که می‌دانیم در زمان گذشته حکیم یا شیخ به فردی می‌گفتند که بر بیشتر علوم زمان خود آگاهی داشته است (همه چیز دان). از این رو بسیار بعید به نظر می‌رسد شخصی همچون حکیم ابوالقاسم فردوسی، سی سال عمر خود را تنها برای سرودن شعر سپری کند؛ که این امر ناقض حکمت است! بلکه حکما و مشایخ ما از ادبیات به عنوان بهترین ابزار مناسب برای انتقال دانش، بینش، و حکمت خود بهره گرفته‌اند؛ حکمتی که فارغ از زمان و مکان، و جهان‌شمول است؛ بگونه‌ای که در هر زمانه‌ای و برای هر

خانواده نخستین، تأثیرگذارترین، و مهم‌ترین گروه اجتماعی است. رشد و نمو افراد، و شکوفایی یا سرکوب توانایی‌های بالقوه آن‌ها از همان دوران نوزادی و کودکی در خانواده صورت می‌پذیرد. تأثیر‌پذیری و الگو‌برداری کودکان و افراد از نهاد خانواده به رفتار آن‌ها می‌انجامد و همان‌گونه که می‌دانید: «رفتار به عادت، عادت به شخصیت، و شخصیت به سرنوشت منتج می‌شود» افراد تحت تأثیر خانواده، محیط مدرسه و دانشگاه، و محیط کار و اجتماع، آگاهانه و بیشتر ناآگاهانه رفتارهایی را انتخاب می‌کنند که به “سبک زندگی” آن‌ها می‌انجامد.

سبک زندگی (lifestyle) برای توصیف شرایط زندگی انسان استفاده می‌شود. این عبارت اولین‌بار توسط آلفرد آدلر در سال ۱۹۲۹ ابداع شد. سبک زندگی (یا شیوه زندگی)، مجموعه‌ای از طرز تلقی‌ها، ارزش‌ها، شیوه‌های رفتاری، حالت‌ها، و سلیقه‌ها در هر چیزی را در بر می‌گیرد. به بیان دیگر، سبک زندگی و فرهنگ فردی افراد در ارتباط تنگاتنگ با یکدیگر قرار دارند. بیشتر مردم معتقدند که باید سبک زندگی‌شان را آزادانه انتخاب کنند. ولی نکته مهم‌تر آن است که سبک زندگی (که وابستگی شدیدی به فرهنگ فردی اشخاص دارد)، بایستی آگاهانه و بالغانه انتخاب شود. در بیشتر موارد ناراحتی‌ها، ناهماهنگی‌ها، ناهنجاری‌ها، ارتباطات ناسالم، دلخوری‌ها، و به‌ویژه بیماری‌ها از سبک زندگی غیرسازنده (که اغلب ناآگاهانه انتخاب شده است) حادث می‌شوند. در اغلب مواقع، مجموعه عناصر

هر کودکی در بدو تولد دارای بی‌نهایت پتانسیل و توانایی است. در فرآیند رشد از همان ابتدا، نخست پدر، مادر، خواهران، و برادران و سپس افراد فامیل، محله، و مدرسه (و محیط کار و دانشگاه) از طرفی، بخشی از این پتانسیل‌ها را شکوفا و از طرف دیگر، بخش دیگری از این پتانسیل‌ها را سرکوب می‌کنند. البته بدیهی است که پدر و مادر برای کودک بدخواهی ندارند، ولی این اتفاق معمولاً ناخودآگاه رخ می‌دهد. به عنوان مثال کودکان‌مان را برای خوشبخت شدن پرورش می‌دهیم و خوشبختی را زندگی آسوده و بدون هرگونه دغدغه‌ای تعریف می‌کنیم. در نتیجه، آن‌ها در گذران زندگی تاب تحمل ناملایمات را ندارند. چنان‌چه خوشبختی را برای آن‌ها: (۱) جاری بودن در لحظات، و (۲) لذت بردن از